Budowa konia

Każdy miłośnik koni i adept jeździectwa powinien znać budowę konia. Szczególnie początkujący jeźdźcy, przed pierwszą jazdą powinni zaznajomić się z topografią końskiego ciała. Ułatwi im to, bowiem zrozumienie wielu ćwiczeń, np. sięgnij lewą ręką do prawej łopatki itp.

Większość części zapewne, każdemu jest dobrze znana tak, jak np. ogon, grzywa, żuchwa czy gardło, ale niektóre nazwy są trochę bardziej skomplikowane i nie oznaczają tego samego czym w powszechnym rozumieniu są jak np. kasztan czy koronka, tak więc  wymagają wytłumaczenia.
Mam nadzieję, że poniższy schemat i opisy pomogą w zrozumieniu i zapoznaniu się budową konia.

Ciemię  – twarda, kostna wypukłość znajdująca się pomiędzy uszami. Najwyższy punkt konia (poza uszami).

Grzywka – inaczej czub, włosy pokrywające czoło, wyrastające z okolic ciemienia.

Kość jarzmowa –  najbardziej widocznym jej elementem jest grzebień jarzmowy, podłużna twarda wupukłość, po obu stronach łba, poniżej której przechodzi nachrapnik.

Ganasze –  okrągłe zakończenia dolnej części żuchwy, znajdujące się po obu stronach łba.

Chrapy –  część górnej wargi, obejmująca zewnętrzną część nozdrzy konia. Bardzo miłe, miękkie i delikatne w dotyku.

Rynienka jarzmowa – wklęsłość biegnąca wzdłuż szyi, w której znajdują się naczynia krwionośne. W tym miejscu najczęściej pobierana jest krew lub podawane dożylnie lekarstwa.

Guz łokciowy – kostna wyniosłość stawu łokciowego znajdująca się naprzeciwko klatki piersiowej. Od tego miejsca sprawdza się czy popręg dobrze leży. Powinien znajdować się o dłoń od łokcia.

Napięstek – inaczej nagdarstek, łączy przedramię z nadpęciem. Przypomina ludzkie kolano i często jest tak mylnie nazywany.

Koronka – obwódka kopyta, miejsce, w którym noga przechodzi w kopyto. Ma za zadanie wytwarzać rogową pokrywę na kopycie. Jest bardzo delikatna i wrażliwa na urazy.

Piętka – kulista, miękka wypukłość znajdująca się z tyłu kopyta, pełni rolę swoistego amortyzatora.

Pęcina – skośna, krótka część nogi ciągnąca się od koronki do stawu pęcinowego.

Ostroga – to ukryta pod sierścią, zrogowaciała narośl z tyłu stawu pęcinowego.

Kasztan – zrogowaciała narośl znajdująca się po wewnętrznej stronie każdej z nóg. Przypuszcza się, że kasztany, jak i ostrogi są pozostałością po palczastych przodkach konia.

Puzdro – fałd skóry znajdujący się pomiędzy tylny minogami u ogierów i wałachów, w którym ukryte są genitalia. Klaczy w tym miejscu znajduje się wymię.

Guz biodrowy – kostna wypukłość leżąca pod krzyżem. Na podstawie wypukłości guzów biodrowych można łatwo ocenić kondycję konia. Zbyt wystające świadczą o niedożywieniu lub leciwym wieku konia.

Nadpęcie – to inaczej śródręcze w przedniej nodze lub śródstopie w tylnej nodze. Znajduje się pomiędzy napięstkiem, a stawem pęcinowym.

Staw pęcinowy – łączy nadpęcie z pęciną.

Guz kulszowy – znajduje się na końcu kości kulszowej, okrytej pośladkiem. U konia w dobrej kondycji nie powinien być widoczny

Rzep ogonowy – górna, kostna część ogona, w której znajdują się kręgi ogonowe. Rzep ogonowy zwęża się ku dołowi i stanowi 1/3 ogona. Dzięki niemu koń ma możliwość machania ogonem.

Zad – najwyższa, tylna, mocno umięśniona część konia, znajdująca się pomiędzy lędźwiami, a ogonem. Napęd konia.

Lędźwie – krótki odcinek tylnej części konia, łączący grzbiet z zadem.

Słabizna – delikatna i bardzo wrażliwa część konia, znajdująca się poniżej lędźwi, między żebrami, a udem.

Łuk żebrowy – miejsce, w którym przebiega linia żeber, zwężające się ku tyłowi. Wyraźnie zarysowany u koni wyścigowych.

Kłąb – wyniosłość znajdująca się pomiędzy grzbietem, a szyją, którą tworzą wyrostki kolczyste kręgów piersiowych (2-6). W kłębie mierzy się wysokość konia.

Grzebień szyjny – górna część szyi konia, wzdłuż której wyrasta grzywa.

Potylica – tylna cześć czaszki za uszami konia, na niej leży nagłówek ogłowia zwany inaczej paskiem potylicznym.

A.S.