SZCZEPIENIA OCHRONNE (IMMUNOPROFILAKTYKA) KONI

Wielu hodowców koni zadaje sobie pytanie – czy poddać konia szczepieniu na niektóre choroby czy nie, a jeśli tak to na co szczepić. Na to pytanie pomogę odpowiedzieć i postaram się w skrócie przedstawić zarys chorób i programy szczepień najczęściej stosowane u koni.

Influenza koni (grypa koni)
Influenza koni jest ostro przebiegającą chorobą, która szybko się szerzy u koni. U osobników wrażliwych na zakażenie choroba przebiega wśród objawów gorączki, suchego kaszlu, śluzowo-ropnego wycieku z nozdrzy. Influenzę powodują dwa odrębne podtypy wirusa influenzy typu A należące do rodziny Orthomyxoviridae. Zakażenie wirusem influenzy szerzy się głównie przez kontakt bezpośredni, ale także przez sprzęt używany do transportu czy sprzęt do pielęgnacji. Konie chore są apatyczne, łatwo się męczą, tracą apetyt. U koni nieleczonych dochodzi do wtórnych zakażeń bakteryjnych, co znacznie wydłuża okres rekonwalescencji. Chorym koniom należy zapewnić spokój, ciepłe, dobrze wentylowane pomieszczenie i dobrą paszę. Powszechnie w kraju stosuje się szczepienia profilaktyczne szczepionkami przeciwko influenzie koni. Odpowiedz immunologiczna po podaniu szczepionki jest krótkotrwała i stąd wymagane jest wielokrotne ich podawanie w celu utrzymania ochronnego miana przeciwciał.
W cyklu immunizacji podstawowej stosuje się trzykrotne szczepienie: u źrebiąt pierwsza dawka w 6 miesiącu życia, druga 4 tygodnie później, trzecia dawka po 5 miesiącach. Następnie należy szczepić konie co najmniej raz w roku. U koni dorosłych nieszczepionych stosuje się cykl podstawowy. Dostępne na rynku szczepionki to np. Protec Flu, Equilis Prequenza.

Tężec
Tężec jest bardzo poważną i zazwyczaj śmiertelną chorobą, wywoływaną przez bakterię Clostridium Tetani znajdującą się m.in. w glebie, gdzie jej przetrwalniki mogą przebywać przez wiele lat. Zanieczyszczona rana jest jedną z głównych dróg zakażenia. Bakteria Clostridium Tereni po namnożeniu się w sprzyjającym środowisku jakim jest głęboka rana lub zakłucie i wytwarzające się tam warunki beztlenowe, wytwarza egzotoksyny, które działają na układ nerwowy, wywołując ostre reakcje organizmu, co prowadzi do paraliżu podstawowych funkcji życiowych i śmierci. Objawy choroby to m.in. ograniczony ruch szczęk, wypadanie trzeciej powieki, chwiejny krok z szeroko rozstawionymi nogami, ogon sztywno odstawiony, zaostrzona reakcja na bodźce, rozszerzone nozdrza, trudności w pobieraniu paszy. Szczepienie w cyklu podstawowym: pierwsze szczepienie ok. 6 miesiąca życia, drugie 4 tygodnie później, trzecie po 5 miesiącach. Następnie doszczepiamy po roku i kolejne szczepienia na tężca co 2 lata. Obecnie na rynku obecne są jedynie szczepionki kombinowane np. Protec Flu Te czy Equilis Prequenza Te.

Zakaźne zapalenie jamy nosowej i płuc koni (EHV-4) oraz ronienie klaczy (EHV-1)
Infekcje herpeswirusowe u koni są główną przyczyną zapaleń układu oddechowego i poronień u klaczy.
Zakażenia wywołują 2 typy wirusa z rodziny Herpesviridae tj. EHV-1 wywołujący ronienia i EHV-4 wywołujący zakażenia układu oddechowego.
Zakażenia oddechowe ( rhinopneumonitis) występują najczęściej u źrebiąt i roczniaków. Objawy to gorączka, obniżenie łaknienia, wypływ surowiczy z nosa, który przekształca się w wypływ surowiczoropny lub ropny. Wirus może dostać się do płuc wywołując bronchopneumonię.
Wirusowe ronienie klaczy występuje u samic, które nie wykazują objawów choroby. Do poronień dochodzi między 6 a 11 miesiącem. Mogą rodzić się także źrebięta żywe ale osłabione, które giną w ciągu 24-72 godzin.
Kliniczne rozpoznanie chorób układu oddechowego wywołane zakażeniem wirusowym jest niemożliwe.
Leczenia swoistego brak, stosowane jest leczenie objawowe. Zasada ogólna jakiej powinno się przestrzegać, to ze stajni w której choroba wystąpiła nie powinno się wywozić zwierząt przez okres 3 tygodni ani nie wprowadzać nowych. Konie chore powinno się w miarę możliwości izolować. Głównym sposobem walki z chorobą są systematyczne szczepienia np. preparatem Resequin Plus.
Na ogół szczepionki inaktywowane stosowane są trzykrotnie w 5, 7 i 9 miesiącu ciąży.
Jeśli hodowca decyduje się na profilaktykę swoistą u źrebiąt to należy je szczepić w 4, 5, 7 i 10 miesiącu życia, u roczniaków uodparnianych wcześniej wystarczą 2 szczepienia wiosną i jesienią ( co 6 miesięcy), w innym wypadku trzykrotnie, pierwszy raz w dowolnym czasie drugie szczepienie po 6-9 tygodniach i kolejne po 6 miesiącach.

Wątpliwości co do pełnej skuteczności szczepień istniały i istnieją do dziś, jednak zarówno lekarze
weterynarii jak i hodowcy nabierają przekonania co do celowości szczepień.

Zabookuj